Blikjes cultuur

Op 2e kerstdag met de hele familie naar Drachten getogen, waar de familievoorstelling 'Help, mijn man is blusser' in premiere ging. De voorstelling was geschreven door Miranda Bolhuis en geregisseerd door Albert Secuur, beiden in het noorden bekend van de tv-soap Boven Wotter. De productie was door de Lawei gemaakt onder supervisie van Inge Imelman, mijn schoonzus. De voorstelling ging meteen loos met een grote groepschoreografie, die niet helemaal vlekkeloos verliep, maar daardoor des te charmanter was. Het verhaal kende een aantal min of meer karikaturale personages (Ivanhoe, Arthur, Aletta Jacobs en ga zo maar door), die allen een overheersend kenmerk hadden. Via een paal in de brandweerkazerne blijkt een groep brandweermannen en -vrouwen door de tijd te kunnen reizen en op die manier het verleden te kunnen aanpassen. Natuurlijk komen ze erachter dat dat niet straffeloos kan geschieden. Veel zang en dans en een hoog monty python gehalte in deze onderhoudende voorstelling,...

En dit is dus hoe 3D cinema bedoeld is. Geen vergezochte effecten, regenachtige donkere avonden of andere schrikeffecten die je achteruit doen deinzen in je bioscoop-stoel. Gewoon mooie beelden, sober, maar met diepte. En dansers in mooi perspectief in de ruimte geplaatst. Hoewel de meeste voorstellingen uit de film van Wim Wenders hernemingen betroffen van ouder Pina Bausch-werk gaf het feit dat de oorspronkelijke dansers het werk opnieuw uitvoerden een extra dimensie. De oudere danserslichamen die de bewegingen nog steeds haarfijn in hun fijne motoriek en geheugen hadden zitten, soms afgewisseld met archiefbeelden gaven aan hoe zeer alle dansers verknoopt en verknocht waren aan en met Pina Bausch. De gekozen locaties waren ook bijzonder mooi. Door hun soberheid leidden ze niet af van de dans, maar ondersteunden ze juist. Kortom, een ware must-see, maar dan wel in 3D... Gezien: 19 december, VillaLUX, Nijmegen