Blikjes cultuur

gezien: 17 december 2019, Lux Nijmegen Jochem Stavenuiter heeft, nu Bambie na een korte retraite "back" is, een idee uitgewerkt dat hij al veel langer koesterde. Frou Frou is gebaseerd op clowns uit Fellini-films, op de figuur die Jochem Stavenuiter speelde in de voorstelling Fellini van het Noord Nederlands Toneel (NNT) en op Harry Ikink, een oude oom van Jochem met een dichterlijke inborst. Een clown, FrouFrou, heeft duidelijk last van zijn ouderdom. Hij praat traag en verheven. Heeft hij een herseninfarct gehad, misschien? Hij filosofeert in gedragen, prachtige volzinnen over zijn bestaan. Twee cellisten verschijnen en verdwijnen. Hun muziek doet zijn lijf vanzelf bewegen: Herinneringen aan acts die hij soms wel en soms niet meer helemaal weet. De cellisten vertolken ook personages uit zijn verleden: een meisje dat hij ooit lief heeft gehad en een bulderende circusdirecteur waar hij voor werkte. Soms speelt hij zelf trompet, maar de aanzetten tot muziekstukken verander

gezien: 20/11/2019, vroege  try-out in Hof88, Almelo Iets zeggen over Stefano Keizers kan alleen maar met een enorme slag om de arm over wat en wie je nu eigenlijk gezien hebt. Deze bijzondere entertainer neemt je alle kanten mee op en zeker ook in de maling. Het begint al met zijn naam... hij noemt zich Stefano Keizers, maar feitelijk is dit een personage. Zijn echte naam is Gover Meit. Hij studeerde in 2009 af aan de Rietveld Academie. En heeft daarna via een carrière als zanger, eindredacteur en presentator het podium opgezocht als kleinkunstenaar. Maar zijn personage Stefano Keizers heeft ook een complete biografie: o.a. geboren in Kameroen, even getrouwd geweest met het zeilmeisje Laura Dekker en winnaar van Maestro 2019 ! Als zijn personage heeft hij wel degelijk de Slimste Mens gewonnen in het seizoen 2016-2017. In Sorry baby lijkt hij zich tegenover de hele wereld te willen excuseren voor zijn bestaan. Aan zijn geliefde (?), die hij met onderbrekingen aan de telefoon heeft

Gisteravond in de Stadsschouwburg Nijmegen eindelijk Amadeus gezien. Een samenwerking tussen de Theateralliantie, Het Nationale Theater en Opera Zuid. Hij stond al tijden geboekt, en ik ging dan ook met hoge verwachtingen. Nooit handig en ook nu moest ik in de loop van de avond meermaals die verwachtingen bijstellen. Het verhaal begint in een verpleeghuis, waar op slimme wijze het live orkest als bewoners worden opgevoerd. Vanuit het perspectief van de oude Salieri wordt teruggekeken op de opkomst en ondergang van Wolfgang Amadeus Mozart. In een verpleeghuis kijkt hij met schaamte terug op de rol die hij daar zelf in heeft gespeeld. Prachtig universeel is het - geromantiseerde, maar werkelijk gebeurde - verhaal over deze beide mannen : de gearriveerde, sociaal geliefde Salieri die helemaal binnen de normen en waarden van het Weense establishment in de 18e eeuw past, naast de geniaal creatieve, maar totaal onaangepaste Mozart, die aanvankelijk toch iedereen, tot aan de keizer toe,

(gezien: 13 november 2019, Carré) Een afgeladen vol Carré op een 'gewone' woensdag in november. Uit allerlei richtingen komt een bont gezelschap van veelal lesbische stellen en/of vriendinnen, maar ook meer dan genoeg mannen en andere nieuwsgierige geesten, naar de ingang van Carré. Vanavond treedt Hannah Gadsby op. Hoewel Hannah al sinds 2006 aan de weg timmert als comedian, is ze sinds haar show Nanette op Netflix een hit is geworden, niet meer van de buis en uit de entertainmentwereld weg te slaan. Terwijl dat eigenlijk wel het doel van die show was: een laatste kritiek op het hypocriete systeem om daarna te stoppen als comedian. De onverwachte spin-off was echter dat iedereen nieuwsgierig naar deze Tasmanian devil was geworden en naar haar beweegredenen. Overal was ze te gast, tot en met een heuse Ted-talk aan toe ! En zoals dat gaat: het zou wel idioot zijn geweest om te stoppen als comedian, nu ze opeens wereldwijd de aandacht heeft. Hannah Gadsby is kunsthistorica (B

Afgelopen vrijdag mocht ik een prachtige jeugdvoorstelling meemaken in de Deventer Schouwburg (dank je wel, Alex!). Het was een samenwerking van Theater Sonnevanck met de Nederlandse Reis Opera: Zwijnenstal. Tekst en regie zijn van Marije Gubbels en de verschillende dierenrollen worden gespeeld door Ilse Warringa, Rop Verheijen, Freek den Hartogh en Whitney Sawyer. Simpelweg wisselen van hoofddeksel maakt meteen duidelijk welk dier er aan het woord is. Daarnaast twee leuke muzikanten die 'on stage' het geheel begeleiden: Robbrecht van Cauwenberghe en Frank Stukker. In het stuk zie je heel duidelijk Animal Farm van George Orwell terug. Dat is voor de volwassenen leuk, maar voor de kinderen zijn er ook meer dan genoeg dingen in verwerkt om over na te denken. Alles begint met rozengeur en maneschijn als de mensen verdreven zijn van de boerderij, die dan ook plotsklaps omgedoopt wordt tot 'Dierenboerderij'. Maar al snel blijkt dat - om iedereen van voer te voorzien - er t

Geen eigen blog, maar een leuke column die ik al jarenlang op mijn site heb staan... ik ben zelf een verwoed amateur-bassist... Als je naar een band kijkt zie je vaak een zanger driftig heen en weer springen. Je ziet een gitarist leiden of ritmisch spelen alsof zijn leven ervan afhangt en je ziet een drummer een geslaagde samoerai-imitatie doen. Maar als je nog even verder kijkt zie je, verscholen achter de mensen, in de schaduw van een grote versterker nog iemand staan. Je moet goed kijken en geduld hebben, want ze zijn van nature een beetje schuw. Maar daar, achterop, rond die lage geluiden staat iets wat ze noemen "een bassist". Enkele kenmerken van de bassist: Bassisten doen niet aan de tel. Ze zitten er voor, of er na; maar zeker niet er op! Stemmen? Noten lezen? Een bassist voelt wel aan het getril in zijn kloten of de toon juist is. Dat ligt ook aan de lichaamsbouw van de bassist. Het zijn óf beren van kerels (Herman Deinum, Willem Terhorst) voor wie de bas niet

Net als voorgaande jaren was ik weer (bijna) heel Oerol aanwezig op Terschelling. Fietsend over het eiland hoef je je maar over 2 dingen zorgen te maken. Waar ga ik eten & drinken en hoe laat is mijn volgende voorstelling (en fiets ik hard genoeg om deze te halen) ? In wisselende samenstellingen (geliefde, familie, vrienden, collega's) heb ik weer een mooie reeks voorstellingen, muziek en andere zaken mogen zien & horen. Vrijdag 14 juni Botanical Wasteland – Theater Rotterdam / Boobaerdt/VanderSchoot / Touki Delphine Vanuit de zwoele buitenlucht de koele loods van Wiegman in voor de eerste Oerol voorstelling dit jaar. Mijn heldinnen Suzan Boogaerdt en Bianca Van der Schoot zijn een samenwerking aangegaan met de muzikanten van Touki Delphine voor een nieuwe reeks voorstellingen. het thema is de veranderende wereld waarin de mens misschien wel een vervangbaar wezen is. Met het scheppingsverhaal als startpunt werkt het collectief toe naar een groene oase waarin ste

Ik heb recentelijk een film en een voorstelling gezien die beiden dementie als thema hadden. Het gaat om "La dernière folie de Claire Darling" met Catherine Deneuve in de titelrol en "Een Kersentuin" door het Volksoperahuis met Juul Vrijdag als Ljubov, waarbij Tsjechov's De Kersentuin als inspiratiebron diende. Film en voorstelling gingen op een totaal andere manier met het thema om. "Claire Darling" verhaalt over de laatste dag van Claire Darling - althans dat is haar in een droom aangekondigd. Ze besluit dan ook om de complete inboedel van haar villa in een tuinverkoop aan de eerste de beste koopjesjagers te slijten. Daarvoor schakelt ze een aantal sterke jongens in die in de fabriek werken, die van haar familie is geweest. Al snel wordt duidelijk dat Claire dingen door elkaar haalt en in situaties terechtkomt, die niet daadwerkelijk plaats (b)lijken te vinden. Een mooie verbeelding van de blik van een dementerende. Haar omgeving probeert zo goed m

Vanwege mijn functie als directeur van Focus mocht ik het "circus" van Cannes meemaken. Ik heb in 6 dagen tijd 13 films gezien... hieronder korte reviews, gemaakt om hoofdprogrammeur Thomas Fransman bij te praten, terwijl hij allerlei andere films keek. 16/5 La femme de mon frère Onderkoeld hilarisch. Een ietwat ongezonde relatie tussen een broer ren zus komt onder druk te staan als de broer serieus verliefd wordt op de gynaecologe van de zus. Dicht op de huid, veel close-ups en tegelijk afstandelijk. ik moest denken aan de stijl van Patricia Rozema destijds, en met name de prachtige film I’ve heard the mermaids singing. Zij is ook een Canadese filmmaakster. Wat is er eigenlijk met haar gebeurd? 17/5 Rocketman Biopic die helemaal vanuit point of view van Elton John zelf wordt verteld. Liedjes die dwars door het verhaal zijn geweven en bij tijd en wijle uitzinnige beelden en soms zelfs choreografieën geven zijn beleving van sleutelsituaties in zijn leven weer. Ge