Blikjes cultuur

gezien: 17/6/2020, Lux (Nijmegen) Wat was het een feestje en tegelijk een wrang actueel weerzien met Do The Right Thing. Het was in 1989 de tweede speelfilm van Spike Lee, na She's gotta have it. Wat toepasselijk en mooi dat juist deze film in deze zomer opnieuw in roulatie wordt gebracht in een gerestaureerde 4K versie. Met goedkeuring van "the master himself". Het gegeven is simpel, maar tegelijk ook heel gelaagd: op een hele warme dag in Brooklyn lopen de spanningen tussen de verschillende inwoners van een straat op. Verzamelplekken zijn de trappen van de appartementsgebouwen en Sal's Pizzeria. Uiteindelijk komt het tot een gewelddadige uitbarsting, in en rond diezelfde pizzeria. Knap hoe Spike Lee alle groepen en individuen zowel sympathieke als onsympathieke trekken meegeeft. De dialogen zijn wel exemplarisch, maar tegelijk ook heel voorstelbaar. Net als de denkwijzen van alle protagonisten. Zo vind je Pino, zoon van Sal (John Turturro !) een racistische har

gezien: 2 juni 2020, Focus Filmtheater Wat was het spannend om weer live naar de film te gaan, na 2 1/2 maand "lockdown". Het was geen vereiste, maar wel fijn dat de door ons gekozen film een hele mooie bleek te zijn: La Vérité, de eerste niet-Japanse film van Kore-Eda met steractrices Catherine Deneuve en Juliette Binoche. De aankomst bij Focus ging goed, al was het wel even wennen, dat je na het bestellen van je drankje weer naar buiten moest om via de "filmtheater ingang" naar de zalen te kunnen gaan. We waren niet de enigen in de zaal, maar het was niet uitverkocht, ook niet volgens de nieuwe corona-regels. Tussen ons in waren alle niet-te-gebruiken stoelen afgezet met goudkleurig lint. Ergens feestelijk, maar ook een heel vervreemdend beeld. Maar we kwamen natuurlijk voor het grote scherm, het goede geluid en de lekkere stoelen! En daarmee was het een vertrouwde herkennismaking. La Vérité handelt over een moeder-dochter relatie, waarbij op allerlei fronten

gezien: 13 mei 2020 (huiskamer) Ieder jaar maakt TG Oostpool een voorstelling met de derdejaarsklas van ArtEZ Toneelschool in Arnhem. Dit jaar was die door de plotselinge opkomst van de corona-crisis nogal anders. Opgesloten in hun eigen huizen komen de studenten al snel op Decamerone uit. De vertelling van Giovanni Boccaccio over de pest die Florence in 1348 in haar greep houdt. 10 jonge mensen ontvluchten de stad en trekken zich terug op het Toscaanse platteland, waar ze elkaar elke dag verhalen vertellen. De voorstelling was live, en kon alleen op een bepaald tijdstip gezien worden, een aantal dagen na elkaar. Het werd weliswaar middels Zoom uitgezonden, maar - anders dan bij Brieven uit Genua - was het publiek geen onderdeel van de zoomsessie. Het werd integraal ‘eenrichtingsverkeersgewijs’ uitgezonden met de 7 spelers als enige deelnemers. De voorstelling begint met een view op alle 7 spelers. Eén iemand begint te vertellen. De anderen luisteren en voegen af en toe iets toe.

Gezien: 22 april 2020, vanuit mijn eigen huiskamer Hoe gaat het culturele leven verder in tijden van Corona. Hoe kun je toch voorstellingen maken en delen met mensen? Opnemen en gratis rondstrooien via diverse media, live voor een klein publiek, monologen opnemen of live tonen en nog veel meer opties kwamen binnen een paar dagen na de lockdown al langs. Ik heb alle trends over me heen laten komen en besloot om als eerste een live voorstelling via Zoom te gaan volgen. Het ging om Brieven uit Genua van Toneelgroep Maastricht. Deze hadden ze al gespeeld, maar nu bewerkt voor zoom. Uit de synopsis: "Hermans speelt Ilja Leonard Pfeijffer, de Nederlandse schrijver die in 2008 samen met zijn geliefde Gelya naar Rome fietst. Ze vestigen zich in Genua, de labyrintische havenstad met haar duistere steegjes, ontelbare palazzi en evenzovele gelukzoekers. Een paar jaar later vertrekt Gelya naar Berlijn, en vindt de schrijver zichzelf terug onder een lekkende parasol in het barre, bange oord