Blikjes cultuur

gezien: 10 december 2020, De Groene Engel (Oss) Wat was het een feestje om - na maanden van culturele afsluiting - in een 'echte' theaterzaal te zitten voor een 'echte' theatervoorstelling. Met een exquise gezelschap van 30 mensen (2 x op 1 avond uitverkocht), mochten we kijken en luisteren naar Steef de Jong en Louis van Beek, die samen een operette hadden geschreven voor maar liefst 80 vrouwen: Steef verzorgde de muziek, Louis het libretto. Helaas noopt de huidige tijd - lees: corona - hen ertoe dat zij zelf deze operette moeten uitvoeren. Dit is natuurlijk een vette knipoog, want Groots en Meeslepend is juist bekend van de kleine, intieme operette-voorstellingen met hooguit 3 mensen op het podium. Met de wetenschap van nu ben ik nog blijer dat ik nog van deze voorstelling heb kunnen genieten. Ik kan hier minstens drie van de komende vijf lockdown-weken nog cultureel op teren. De heren hebben een voorstelling met een klassieke operette-opbouw gemaakt: een ouverture, 2

 gezien: 6/12/2020 in Focus Filmtheater Wat was het een feestelijk weerzien met The Shining van Stanley Kubrick. Natuurlijk heb ik 'm al vaker gezien, maar om de "waanzinnige kop" van Jack Nicholson megagroot in zaal 1 van Focus weer te zien is op zich al een feestje. En de film is nu ook nog 'ns in een extra-lange jubileumversie uitgebracht. Niet te geloven dat deze film in 1980 gemaakt is en alweer 40 jaar oud is! De film werd ingeleid door Kevin Toma. Hij hield zich duidelijk in om niet al te veel te verklappen voor de paar mensen in de zaal die de film nog niet eerder hadden gezien. Maar ook ik heb weer een paar leuke weetjes erbij opgedaan: dat Kubrick zelf de blaadjes volgetypt heeft op de typemachine, dat Shelley Duval bijna en soms echt instortte tijdens de opnames. En dat de opnames op verschillende locaties zijn gemaakt, waarvan de schoonheidscontinuiteitsfoutjes inderdaad in de film terug te zien zijn. Ook leuk: een aantal mensen heeft de film tegelijkertij

gezien: 31/7 in Focus Gebaseerd op de roman ‘Derrière la haine’ van de thriller-auteur Barbara Abel uit 2012 heeft de Waalse regisseur Olivier Masset-Depasse een interessante kruising tussen een metaforisch melodrama en een psychothriller gemaakt. De aankleding van de film is met recht "voluptueus": het decor is zorgvuldig samengesteld en ademt helemaal de sfeer van een bourgeois buitenwijk uit de vroege jaren '60. De auto's zijn prachtig en de kleding is minstens net zo verzorgd. Het moet een feest zijn geweest om dit allemaal samen te stellen, het is in elk geval een feest om naar te kijken! Alle personages dragen hun omgeving en kleding alsof ze nooit anders gewend zijn geweest. Ik snap waarom de vergelijking met Douglas Sirk getrokken wordt, de melodrama-regisseur waarop ik - intussen ook alweer zo'n 28 jaar geleden - heb mogen afstuderen zou zo de set op hebben kunnen lopen. Daarnaast wordt er gerefereerd aan Hitchcock. Veel spanning die vaak op een onverw

gezien: 4 juli 2020, Focus Ze komen niet zo vaak langs, de films waar je 'flabbergasted' uitkomt. Ik was niet de enige. Na de film was er een flink rumoer in de gangen van Focus. Mensen toonden emoties, variërend van verward tot boos. Ikzelf wist ook niet goed wat te vinden van de meanderende film over een relatie tussen een filmstudente en een iets oudere "fat" in het Londen van begin jaren '80. De film is hoog-autobiografisch. Dat maakt het ook lastig om de film toch als een fictief vertelsel te zien. Ik had steeds het gevoel dat we naar de letterlijke situaties en dialogen zaten te kijken en luisteren die regisseuse Joanne Hogg destijds zelf ervaren heeft. Een verfilmd dagboek als het ware. Voor mij bleef dat tot het einde wat het lastig maakte om de film als serieuze fictie te bekijken. Ik had wat meer afstand van de personages en hun tragische relatie prettiger gevonden, zodat er ook voor mij als kijker herkenbare en invoelbare momenten zouden zijn gewees

gezien: 17/6/2020, Lux (Nijmegen) Wat was het een feestje en tegelijk een wrang actueel weerzien met Do The Right Thing. Het was in 1989 de tweede speelfilm van Spike Lee, na She's gotta have it. Wat toepasselijk en mooi dat juist deze film in deze zomer opnieuw in roulatie wordt gebracht in een gerestaureerde 4K versie. Met goedkeuring van "the master himself". Het gegeven is simpel, maar tegelijk ook heel gelaagd: op een hele warme dag in Brooklyn lopen de spanningen tussen de verschillende inwoners van een straat op. Verzamelplekken zijn de trappen van de appartementsgebouwen en Sal's Pizzeria. Uiteindelijk komt het tot een gewelddadige uitbarsting, in en rond diezelfde pizzeria. Knap hoe Spike Lee alle groepen en individuen zowel sympathieke als onsympathieke trekken meegeeft. De dialogen zijn wel exemplarisch, maar tegelijk ook heel voorstelbaar. Net als de denkwijzen van alle protagonisten. Zo vind je Pino, zoon van Sal (John Turturro !) een racistische har

gezien: 2 juni 2020, Focus Filmtheater Wat was het spannend om weer live naar de film te gaan, na 2 1/2 maand "lockdown". Het was geen vereiste, maar wel fijn dat de door ons gekozen film een hele mooie bleek te zijn: La Vérité, de eerste niet-Japanse film van Kore-Eda met steractrices Catherine Deneuve en Juliette Binoche. De aankomst bij Focus ging goed, al was het wel even wennen, dat je na het bestellen van je drankje weer naar buiten moest om via de "filmtheater ingang" naar de zalen te kunnen gaan. We waren niet de enigen in de zaal, maar het was niet uitverkocht, ook niet volgens de nieuwe corona-regels. Tussen ons in waren alle niet-te-gebruiken stoelen afgezet met goudkleurig lint. Ergens feestelijk, maar ook een heel vervreemdend beeld. Maar we kwamen natuurlijk voor het grote scherm, het goede geluid en de lekkere stoelen! En daarmee was het een vertrouwde herkennismaking. La Vérité handelt over een moeder-dochter relatie, waarbij op allerlei fronten

gezien: 13 mei 2020 (huiskamer) Ieder jaar maakt TG Oostpool een voorstelling met de derdejaarsklas van ArtEZ Toneelschool in Arnhem. Dit jaar was die door de plotselinge opkomst van de corona-crisis nogal anders. Opgesloten in hun eigen huizen komen de studenten al snel op Decamerone uit. De vertelling van Giovanni Boccaccio over de pest die Florence in 1348 in haar greep houdt. 10 jonge mensen ontvluchten de stad en trekken zich terug op het Toscaanse platteland, waar ze elkaar elke dag verhalen vertellen. De voorstelling was live, en kon alleen op een bepaald tijdstip gezien worden, een aantal dagen na elkaar. Het werd weliswaar middels Zoom uitgezonden, maar - anders dan bij Brieven uit Genua - was het publiek geen onderdeel van de zoomsessie. Het werd integraal ‘eenrichtingsverkeersgewijs’ uitgezonden met de 7 spelers als enige deelnemers. De voorstelling begint met een view op alle 7 spelers. Eén iemand begint te vertellen. De anderen luisteren en voegen af en toe iets toe.

Gezien: 22 april 2020, vanuit mijn eigen huiskamer Hoe gaat het culturele leven verder in tijden van Corona. Hoe kun je toch voorstellingen maken en delen met mensen? Opnemen en gratis rondstrooien via diverse media, live voor een klein publiek, monologen opnemen of live tonen en nog veel meer opties kwamen binnen een paar dagen na de lockdown al langs. Ik heb alle trends over me heen laten komen en besloot om als eerste een live voorstelling via Zoom te gaan volgen. Het ging om Brieven uit Genua van Toneelgroep Maastricht. Deze hadden ze al gespeeld, maar nu bewerkt voor zoom. Uit de synopsis: "Hermans speelt Ilja Leonard Pfeijffer, de Nederlandse schrijver die in 2008 samen met zijn geliefde Gelya naar Rome fietst. Ze vestigen zich in Genua, de labyrintische havenstad met haar duistere steegjes, ontelbare palazzi en evenzovele gelukzoekers. Een paar jaar later vertrekt Gelya naar Berlijn, en vindt de schrijver zichzelf terug onder een lekkende parasol in het barre, bange oord

gezien: 11 maart 2020 in De Lawei, Drachten Het gonst en kwettert in de grote zaal van De Lawei in Drachten. 900 blije mensen zitten daar te wachten op de start van Repelsteeltje en de blinde prinses... De voorstelling is voor 8+. Er zitten weliswaar veel grappen en verwijzingen in, die geen 8- of 15-jarige gaat snappen, maar de jeugd ging vol los op de slapstick-achtige taferelen en de vragen en plaagstoten van Repelsteeltje en Greet Hoffmans, die direct aan de zaal waren gericht. Maar dus ook - door alle grapjes rondom het koningshuis en actuele thema's - enorm leuk voor alle volwassenenen. Ik vind het altijd heel bijzonder dat het theatermakers lukt om zoveel lagen aan te brengen in jeugdvoorstellingen: voor alle leeftijden zit er genoeg interessants en grappigs in deze voorstelling. En het - overvolle - verhaal blijft op alle niveaus aanstekelijk en begrijpelijk. Dit verhaal over Repelsteeltje en de blinde prinses (Marijke, later Christina) is een mash-up van sprookje, ges

De afgelopen week kreeg ik het cultureel gezien flink om de oren, wat ik eerlijk gezegd nooit heel erg vervelend vind. Van Rusland naar Doesburg en terug, in verschillende podiumkunstvormen. Een overdaad aan indrukken, vandaar een korte impressie per voorstelling: Beanpole - Kantemir Balagov (2019) gezien: 23/2, Focus Filmtheater Wat een heftige film is dit. Gebaseerd op de roman van Svetlana Alexijevitsj "De oorlog heeft geen vrouwengezicht", gaat deze film over de periode na de oorlog en wat dit voor met name de vrouwen in Wit-Rusland betekende. Hoofdpersonen zijn "Beanpole" (bonenstaak), een hele lange bleekwitte dame, die de geestelijke vermogens van een klein kind heeft, ofwel door shockshell ofwel door mentale achterstand. Wel heeft ze een groot hart, maar door haar klunzigheid gebeuren er ernstige ongelukken. Haar vriendin Masja is sadder & wiser uit de oorlog gekomen en probeert haar leven zo goed mogelijk naar haar hand te zetten. Maar dat valt ni

gezien: 4 dec 2019, Lux Nijmegen Wat nog te schrijven over Parasite, de waarschijnlijk meest besproken en bekroonde film van 2019? Een Gouden Palm in Cannes en recentelijk nog alle mogelijke Oscars, inclusief als eerste niet-engelstalige film ooit de Oscar voor Beste film ! Ik ging daar dus ook niets aan toevoegen. Maar... er werd me toch sterk aangeraden er wel iets over te schrijven vanuit mijn perspectief, dus bij deze dan toch. Parasite is een meer dan prachtige film van de Zuid-Koreaanse regisseur Bong Joon Ho, die al eerder van zich liet horen met bijzondere films. Het lijkt alsof hij alle genres binnen de filmtaal aan het verkennen is. En in Parasite gooit hij maar liefst een genre of vier tegelijk en door elkaar in de strijd. Van tragisch naar komisch naar horror naar sociaal-maatschappelijk kritisch. Het zit allemaal in deze film over verschillende lagen van de zuid-koreaanse bevolking. Het gezin Kim dat de hoofdrol speelt woont in een kelderwoning, waar ze nauwelijks d

gezien: 8 februari 2020, Stadstheater Arnhem (première) Sarah Moeremans (regie) en Joachim Robbrecht (script) hebben bij TG Oostpool in de afgelopen jaren een onderzoek gedaan naar sprookjes en legendes en het resultaat was een herijking van een aantal daarvan. De verhalen zijn ooit in de wereld gekomen omdat ze een bepaalde zeggingskracht hadden, misschien wel een waarschuwing inhielden. Maar wat zijn die sprookjes nu nog waard? Langs de meetlat van Moeremans en Robbrecht blijven de verhalen overeind, maar worden er hedendaagse elementen aan toegevoegd. In Robin Hood, de eerste van de trilogie, kwam activisme aan bod en de tegenstelling tussen arm en rijk. Bambi werd als een professioneel slachtoffer geportretteerd, die - als een Kim Kardashian - zijn rol ten volle uitbuit. En in deze afsluiter worden de rattenvanger, de ouders en de kinderen van Hamelen tegenover elkaar gezet in een rechtbankdrama dat zijn weerga niet kent. Vragen over huidig ouderschap in combinatie met de snelle

gezien: 7 februari 2020, Parkgebouw Rijssen Man, wat een krachttoer van Yora Rienstra. Ze speelt de tweede voorstelling over Emma Nieuwenhuis, naar de boeken van Myrthe van der Meer alsof het de gewoonste zaak van de wereld is te schakelen tussen allerlei emoties, personages en stemmingswisselingen. Alleen dat al maakt deze voorstelling het meer dan waard om te kijken. Je krijgt een inkijkje in het denken en de beleving van een manisch-depressieve patiënt. Inclusief het langzaam opkomende besef bij Emma zelf dat ze toch nog niet helemaal beter is. Sterker nog, dat ze nooit helemaal beter gaat worden. Wat dit met haarzelf doet, haar psychiater, haar vriend Sergei en de medewerkers en mede-patiënten in de instelling waar ze zit wordt volstrekt inzichtelijk gemaakt door Yora Rienstra. Hiervoor heeft ze alleen maar een microfoon, een kruk en een vloerkleedje tot haar beschikking. Maar je ziet haar en haar omgeving door alle fases van haar ziekte proces gaan. Deze tweede voorstelling i

gezien: 2-2-2020 (Hof88, Almelo) - late try-out Ik volg Thijs Kemperink al sinds zijn eerste voorstelling... natuurlijk met een warm plekje in mijn hart als geboren Tukker. Maar ook omdat Thijs iets nieuws biedt binnen dit geografische deel van het spectrum, naast Herman Finkers, Helligen Hendrik, André Manuel. Van zijn nieuwe show, intussen alweer zijn vijfde (!), mocht ik een late try-out zien bij vriend Joris Kemps in Hof88, Almelo. Thijs neemt in deze voorstelling als centraal thema de leugen: is een leugen iets dat je moet zien te voorkomen of is 'een leugentje om bestwil' juist een heel mooie manier om mensen in hun waarde te laten en de samenhang met je omgeving te bewaren? Aan de hand van verschillende voorbeelden en personen neemt hij ons mee in zowel de voors en tegens hiervan. Hierbij is zijn basis zoals altijd Albergen, waar hij nog steeds woont, met zijn vrouw en dochtertje. Inmiddels in het voormalige huis van zijn ouders, dat ook nog in de show een rol speelt

gezien: 25/1/2020, De La Mar Theater, A'dam Wat een visueel spektakel ! En muzikaal ook een streling voor het oor. In het De La Mar theater is een prachtig en zeer functioneel decor gemaakt door Jan Versweyveld - en Tal Yarden voor het video-ontwerp, heel ingenieus met meerdere dieptes. Eén voor de live muzikanten, met achter hen wisselende projecties. Eén groot scherm middenvoor, dat op heel verschillende manieren gebruikt werd. Mooie overloop van scherm naar live actie. En via het scherm worden ook echt inhoudelijke toevoegingen aan het verhaal gemaakt. Het speelvlak was een universeel appartement, waarin verschillende levens zich afspeelden. En dan ook nog de prima band en goede zangers, met mooi geïntegreerd in het verhaal het oeuvre van David Bowie. We misten alleen "Major Tom", dat ook heel goed had gepast in het verhaal van Lazarus. Natuurlijk probeer je de stem van Dragan Bakema te meten met die van David Bowie, maar dat is natuurlijk een oneerlijke vergelijki

gezien: 8 januari 2020, Posttheater Philippe Geubels try-outte in het Posttheater voor zijn tv-serie over de Hollanders en hun gebruiken. We kregen (met een pauze ertussen) twee afleveringen van 45/50 minuten te zien. Hij wisselde af tussen grapjes live richting de zaal en filmpjes die al vooraf waren opgenomen. Het principe was simpel: een panel van 100 Nederlanders (bekende, minder bekende en totaal onbekende) reageerde op stellingen die Philippe en een kompaan hen kwamen voorleggen. Ook voerden ze klusjes uit in den Nederlande. Elke aflevering heeft een eigen thema. Wij kregen die over de culinaire gewoonten en over geld voorgeschoteld. Het was leuk om te merken dat Philippe weliswaar al een vrij compleet script had (dat ik vanaf de eerste rij ook via de autocue kon volgen die op de 4e rij stond opgesteld), maar hij week daar ook af en toe vanaf. Vaak tot grote hilariteit van hemzelf. Soms liet Philippe ook merken dat de grap die hij net had gemaakt het dus niet gaat halen naa