Blikjes cultuur

De werkplaatsvoorstelling van De Lindenberg (Nijmegen) is dit jaar geschreven door een goede vriend van me. Het onderwerp is een Wilders-achtige vrouw, Eva. Ze overdenkt haar positie een paar uur voor ze van plan is om onder te duiken, na bedreigingen aan haar. Haar persvoorlichter gaat mee onder de grond. Een vriend probeert haar over te halen om haar mening te herzien en zo het gevaar van een aanslag af te wenden. Een catering-meisje relativeert de zwaarwichtigheid en principes van Eva. De tekst is erg mooi en zeer ter zake doend. Poetische zinnen, die tot nadenken stemmen, zoals: Met je kop in het zand kun je goed zien wat er op ooghoogte speelt in Nederland. Daarnaast wordt continu op een deel van het toneelbeeld een camera gericht, waarvan de projectie in korrelig zwart-wit op de achtergrond vertoond wordt. Dit geeft het geheel een soort historische actualiteit. En het geeft de spelers de mogelijkheid zich soms rechtstreeks tot 'het publiek' of 'meneer de voorzitter...

Een film die opent met het gewelddadig doodschoppen van een hond is niet bepaald een aanbeveling voor mij. Toch was ik nieuwsgierig naar deze film, mede door de cast met karakter-acteurs Peter Mullan en Eddie Marsan. En ik werd niet teleurgesteld. Het verhaal is vrij rechtlijnig, maar de karakters van de drie hoofdpersonen worden geweldig verbeeld. Hoewel het gegeven vrij deprimerend is en blijft, zijn er toch zonnige momenten te ontdekken. En was de discussie met m'n filmclubje na afloop vooral gefocussed op de vraag of 'hij' nu daadwerkelijk veranderd was of niet. En daarmee is deze film sowieso al geslaagd. Niet voor de liefhebbers van een feelgood movie ... Gezien: 20 januari, Lux, Nijmegen