Dementie verbeeld
Ik heb recentelijk een film en een voorstelling gezien die beiden dementie als thema hadden. Het gaat om "La dernière folie de Claire Darling" met Catherine Deneuve in de titelrol en "Een Kersentuin" door het Volksoperahuis met Juul Vrijdag als Ljubov, waarbij Tsjechov's De Kersentuin als inspiratiebron diende. Film en voorstelling gingen op een totaal andere manier met het thema om.
"Claire Darling" verhaalt over de laatste dag van Claire Darling - althans dat is haar in een droom aangekondigd. Ze besluit dan ook om de complete inboedel van haar villa in een tuinverkoop aan de eerste de beste koopjesjagers te slijten. Daarvoor schakelt ze een aantal sterke jongens in die in de fabriek werken, die van haar familie is geweest. Al snel wordt duidelijk dat Claire dingen door elkaar haalt en in situaties terechtkomt, die niet daadwerkelijk plaats (b)lijken te vinden. Een mooie verbeelding van de blik van een dementerende. Haar omgeving probeert zo goed mogelijk met haar mee te bewegen, inclusief haar dochter, die door een vriendin van vroeger is gealarmeerd. Die dochter wordt gespeeld door Chiara Mastroianni, ook in het "echte" leven de dochter van Deneuve en Marcello Mastroianni.
In "Een kersentuin" zien we Juul Vrijdag daarentegen in een angstwekkende horrordroom. In een verloederd verpleeghuis brengt ze haar dagen door in een rolstoel en wordt ze op een pesterige manier door de verpleging bejegend. In koortsdromen die veel weg hebben van een varieté-achtige freak-show wordt ze geconfronteerd met haar verleden. Langzaam sluit het net van haar herinneringen zich om haar tot ze helemaal niet meer in het heden terugkeert. Langzaam gaat je eigen hartslag omhoog tot je net zo gejaagd zit te kijken als Ljubov in haar dromen van hot naar her geduwd wordt. Mooi gespeeld en gemusiceerd !
Ik heb helaas van dichtbij meegemaakt hoe mijn vader enkele jaren geleden aan dementie is overleden. Ik vond in beide benaderingen herkenning en huiver. Zowel de mooie momenten in het proces, waarbij iemand volledig kan terugkeren naar zijn of haar mooie herinneringen, maar ook de totale reddeloosheid van het niet meer herkennen wie er voor je staat of kunnen volgen wat er om je heen gebeurt. Bij tijd en wijle waren zowel film als voorstelling dan ook flink confronterend, maar beiden hebben het thema op een respectvolle manier voor het voetlicht weten te brengen.
"Claire Darling" verhaalt over de laatste dag van Claire Darling - althans dat is haar in een droom aangekondigd. Ze besluit dan ook om de complete inboedel van haar villa in een tuinverkoop aan de eerste de beste koopjesjagers te slijten. Daarvoor schakelt ze een aantal sterke jongens in die in de fabriek werken, die van haar familie is geweest. Al snel wordt duidelijk dat Claire dingen door elkaar haalt en in situaties terechtkomt, die niet daadwerkelijk plaats (b)lijken te vinden. Een mooie verbeelding van de blik van een dementerende. Haar omgeving probeert zo goed mogelijk met haar mee te bewegen, inclusief haar dochter, die door een vriendin van vroeger is gealarmeerd. Die dochter wordt gespeeld door Chiara Mastroianni, ook in het "echte" leven de dochter van Deneuve en Marcello Mastroianni.
In "Een kersentuin" zien we Juul Vrijdag daarentegen in een angstwekkende horrordroom. In een verloederd verpleeghuis brengt ze haar dagen door in een rolstoel en wordt ze op een pesterige manier door de verpleging bejegend. In koortsdromen die veel weg hebben van een varieté-achtige freak-show wordt ze geconfronteerd met haar verleden. Langzaam sluit het net van haar herinneringen zich om haar tot ze helemaal niet meer in het heden terugkeert. Langzaam gaat je eigen hartslag omhoog tot je net zo gejaagd zit te kijken als Ljubov in haar dromen van hot naar her geduwd wordt. Mooi gespeeld en gemusiceerd !
Ik heb helaas van dichtbij meegemaakt hoe mijn vader enkele jaren geleden aan dementie is overleden. Ik vond in beide benaderingen herkenning en huiver. Zowel de mooie momenten in het proces, waarbij iemand volledig kan terugkeren naar zijn of haar mooie herinneringen, maar ook de totale reddeloosheid van het niet meer herkennen wie er voor je staat of kunnen volgen wat er om je heen gebeurt. Bij tijd en wijle waren zowel film als voorstelling dan ook flink confronterend, maar beiden hebben het thema op een respectvolle manier voor het voetlicht weten te brengen.
Reacties
Een reactie posten