La Vérité - Hirokazu Kore-eda (2019)
gezien: 2 juni 2020, Focus Filmtheater
Wat was het spannend om weer live naar de film te gaan, na 2 1/2 maand "lockdown". Het was geen vereiste, maar wel fijn dat de door ons gekozen film een hele mooie bleek te zijn: La Vérité, de eerste niet-Japanse film van Kore-Eda met steractrices Catherine Deneuve en Juliette Binoche.
De aankomst bij Focus ging goed, al was het wel even wennen, dat je na het bestellen van je drankje weer naar buiten moest om via de "filmtheater ingang" naar de zalen te kunnen gaan. We waren niet de enigen in de zaal, maar het was niet uitverkocht, ook niet volgens de nieuwe corona-regels. Tussen ons in waren alle niet-te-gebruiken stoelen afgezet met goudkleurig lint. Ergens feestelijk, maar ook een heel vervreemdend beeld. Maar we kwamen natuurlijk voor het grote scherm, het goede geluid en de lekkere stoelen! En daarmee was het een vertrouwde herkennismaking.
La Vérité handelt over een moeder-dochter relatie, waarbij op allerlei fronten de waarheid en de wegen daaromheen centraal staan. Moeder is Fabienne, een beroemd actrice, die zojuist een biografie heeft uitgegeven. Dochter Lumir woont in Amerika en is daar scenarioschrijfster en getrouwd met een niet al te succesvolle Amerikaanse acteur Hank (mooie rol van Ethan Hawke). De biografie bevat nogal wat hele en halve onwaarheden, waar Lumir zich - al strepend in de papieren versie - nogal over opwindt. Ergens speelt een overleden vriendin en collega-actrice van Fabienne nog steeds een grote rol in hun beider leven, vooral ook omdat Fabienne in een film speelt met een tegenspeelster die erg op deze overleden vrouw lijkt.
Als Fabienne al vrij vroeg in de film haar persoonlijk assistent van zich heeft verdreven, komt die rol min of meer onvrijwillig bij Lumir te liggen. Ze begeleidt haar naar de set en zorgt ervoor dat alles voor Fabienne geregeld wordt. Langzaam aan groeit de band weer wat meer. Of is ook dat allemaal een spel rondom die niet zo nauw te nemen waarheid?
Ik vond het een prachtige film, ook al waren de kritieken (met name in Nederland) wat zuinigjes. Mooi is bijvoorbeeld dat er steeds verschuivingen in perspectief plaats vinden: denk je eerst dat Fabienne inderdaad wel een heel slechte moeder is geweest, zo langzaam aan ontstaan er ook steeds meer rafelrandjes bij Lumir en de manier waarop zij met haar gezin omgaat. Alles bij elkaar was het volgens mij een heel realistische en toch ook liefdevolle relatie tussen moeder en dochter.
Ook leuk: er staan allerlei memorabilia in het huis van Fabienne,waarbij je steeds het gevoel hebt dat deze uit het "echte" leven van Deneuve komen, zoals posters van de film Belle de Cité i.p.v. Belle de Jour. Ook denk ik dat de jurk die Fabienne op enig moment aan haar tegenspeelster geeft de jurk is die ze zelf in Belle de jour droeg. Maar zeker weet ik het niet.
In de film speelt Deneuve een 73-jarige vrouw, die ook lichtjes dementeert, of althans dat ons wil doen geloven. In het echt is ze al 78 jaar en nog volop gloriërend. Ik vind het heel bijzonder dat ze met name de laatste jaren rollen kiest waar ze heerlijk in "los" kan gaan. Ze hoeft niet per sé aardig gevonden te worden en mag daarmee vrouwenrollen vertolken waar ze haar acteerkunsten volledig in kwijt kan. Maar ook Juliette Binoche durft het aan om niet altijd sympathiek te zijn, zich niet alleen maar van haar mooiste kant te laten zien. Beide vrouwen zijn een genot om naar te kijken. Mooi dat de twee elkaar voor deze film nog niet echt kenden, maar intussen bevriend zijn geworden.
Nog te zien in alle filmtheaters...
link: https://www.imdb.com/title/tt8323120/
Wat was het spannend om weer live naar de film te gaan, na 2 1/2 maand "lockdown". Het was geen vereiste, maar wel fijn dat de door ons gekozen film een hele mooie bleek te zijn: La Vérité, de eerste niet-Japanse film van Kore-Eda met steractrices Catherine Deneuve en Juliette Binoche.
De aankomst bij Focus ging goed, al was het wel even wennen, dat je na het bestellen van je drankje weer naar buiten moest om via de "filmtheater ingang" naar de zalen te kunnen gaan. We waren niet de enigen in de zaal, maar het was niet uitverkocht, ook niet volgens de nieuwe corona-regels. Tussen ons in waren alle niet-te-gebruiken stoelen afgezet met goudkleurig lint. Ergens feestelijk, maar ook een heel vervreemdend beeld. Maar we kwamen natuurlijk voor het grote scherm, het goede geluid en de lekkere stoelen! En daarmee was het een vertrouwde herkennismaking.
La Vérité handelt over een moeder-dochter relatie, waarbij op allerlei fronten de waarheid en de wegen daaromheen centraal staan. Moeder is Fabienne, een beroemd actrice, die zojuist een biografie heeft uitgegeven. Dochter Lumir woont in Amerika en is daar scenarioschrijfster en getrouwd met een niet al te succesvolle Amerikaanse acteur Hank (mooie rol van Ethan Hawke). De biografie bevat nogal wat hele en halve onwaarheden, waar Lumir zich - al strepend in de papieren versie - nogal over opwindt. Ergens speelt een overleden vriendin en collega-actrice van Fabienne nog steeds een grote rol in hun beider leven, vooral ook omdat Fabienne in een film speelt met een tegenspeelster die erg op deze overleden vrouw lijkt.
Als Fabienne al vrij vroeg in de film haar persoonlijk assistent van zich heeft verdreven, komt die rol min of meer onvrijwillig bij Lumir te liggen. Ze begeleidt haar naar de set en zorgt ervoor dat alles voor Fabienne geregeld wordt. Langzaam aan groeit de band weer wat meer. Of is ook dat allemaal een spel rondom die niet zo nauw te nemen waarheid?
Ik vond het een prachtige film, ook al waren de kritieken (met name in Nederland) wat zuinigjes. Mooi is bijvoorbeeld dat er steeds verschuivingen in perspectief plaats vinden: denk je eerst dat Fabienne inderdaad wel een heel slechte moeder is geweest, zo langzaam aan ontstaan er ook steeds meer rafelrandjes bij Lumir en de manier waarop zij met haar gezin omgaat. Alles bij elkaar was het volgens mij een heel realistische en toch ook liefdevolle relatie tussen moeder en dochter.
Ook leuk: er staan allerlei memorabilia in het huis van Fabienne,waarbij je steeds het gevoel hebt dat deze uit het "echte" leven van Deneuve komen, zoals posters van de film Belle de Cité i.p.v. Belle de Jour. Ook denk ik dat de jurk die Fabienne op enig moment aan haar tegenspeelster geeft de jurk is die ze zelf in Belle de jour droeg. Maar zeker weet ik het niet.
In de film speelt Deneuve een 73-jarige vrouw, die ook lichtjes dementeert, of althans dat ons wil doen geloven. In het echt is ze al 78 jaar en nog volop gloriërend. Ik vind het heel bijzonder dat ze met name de laatste jaren rollen kiest waar ze heerlijk in "los" kan gaan. Ze hoeft niet per sé aardig gevonden te worden en mag daarmee vrouwenrollen vertolken waar ze haar acteerkunsten volledig in kwijt kan. Maar ook Juliette Binoche durft het aan om niet altijd sympathiek te zijn, zich niet alleen maar van haar mooiste kant te laten zien. Beide vrouwen zijn een genot om naar te kijken. Mooi dat de twee elkaar voor deze film nog niet echt kenden, maar intussen bevriend zijn geworden.
Nog te zien in alle filmtheaters...
link: https://www.imdb.com/title/tt8323120/
Reacties
Een reactie posten