Duelles van Olivier Masset-Depasse (2018)
gezien: 31/7 in Focus
Gebaseerd op de roman ‘Derrière la haine’ van de thriller-auteur Barbara Abel uit 2012 heeft de Waalse regisseur Olivier Masset-Depasse een interessante kruising tussen een metaforisch melodrama en een psychothriller gemaakt.
De aankleding van de film is met recht "voluptueus": het decor is zorgvuldig samengesteld en ademt helemaal de sfeer van een bourgeois buitenwijk uit de vroege jaren '60. De auto's zijn prachtig en de kleding is minstens net zo verzorgd. Het moet een feest zijn geweest om dit allemaal samen te stellen, het is in elk geval een feest om naar te kijken! Alle personages dragen hun omgeving en kleding alsof ze nooit anders gewend zijn geweest. Ik snap waarom de vergelijking met Douglas Sirk getrokken wordt, de melodrama-regisseur waarop ik - intussen ook alweer zo'n 28 jaar geleden - heb mogen afstuderen zou zo de set op hebben kunnen lopen. Daarnaast wordt er gerefereerd aan Hitchcock. Veel spanning die vaak op een onverwachte manier opgelost wordt.
Qua cameravoering is de film heel erg Sirk, tot aan het panning shot van boven in de boom naar het schoolplein waar Céline vrij in het begin van de film haar zoontje komt ophalen. Wel onduidelijk voor mij is waarom er wordt ingezoomd naar dat schoolplein, want de echte tragedie speelt zich af in de twee-onder-een-kapwoning waar de beide gezinnen naast elkaar wonen. In Sirk's panning shots in bijvoorbeeld All that Heaven Allows wordt er vanaf een boom via de kerktoren op een heel stadje ingezoomd en is dat ook precies waar het daarna volgende melodrama zich op richt.
Qua verhaal ontwikkelt Duelles zich steeds meer tot een thriller, en daar komt de vergelijking met Hitchcock om de hoek kijken: Twee buurvrouwen die innig met elkaar verbonden zijn raken elkaar helemaal kwijt in een opeenhoping van dramatische gebeurtenissen die hun gelukkige gezinnetjes volledig onderuit haalt.
Als op een gegeven moment duidelijk is hoe de vork in de steel zit, verliest het drama helaas aan kracht. Het had van mij nog wat langer in het midden mogen blijven liggen of Céline echt een wraakzuchtige moeder is of dat Alice zich alles verbeeldt en hiermee zichzelf helemaal gek maakt. Het einde is klassiek melodramatisch: schijnbaar een happy end, maar je gelooft echt niet meer dat het goed gaat komen met deze beschadigde mensen.
info: https://www.imdb.com/title/tt7377132/
Gebaseerd op de roman ‘Derrière la haine’ van de thriller-auteur Barbara Abel uit 2012 heeft de Waalse regisseur Olivier Masset-Depasse een interessante kruising tussen een metaforisch melodrama en een psychothriller gemaakt.
De aankleding van de film is met recht "voluptueus": het decor is zorgvuldig samengesteld en ademt helemaal de sfeer van een bourgeois buitenwijk uit de vroege jaren '60. De auto's zijn prachtig en de kleding is minstens net zo verzorgd. Het moet een feest zijn geweest om dit allemaal samen te stellen, het is in elk geval een feest om naar te kijken! Alle personages dragen hun omgeving en kleding alsof ze nooit anders gewend zijn geweest. Ik snap waarom de vergelijking met Douglas Sirk getrokken wordt, de melodrama-regisseur waarop ik - intussen ook alweer zo'n 28 jaar geleden - heb mogen afstuderen zou zo de set op hebben kunnen lopen. Daarnaast wordt er gerefereerd aan Hitchcock. Veel spanning die vaak op een onverwachte manier opgelost wordt.
Qua cameravoering is de film heel erg Sirk, tot aan het panning shot van boven in de boom naar het schoolplein waar Céline vrij in het begin van de film haar zoontje komt ophalen. Wel onduidelijk voor mij is waarom er wordt ingezoomd naar dat schoolplein, want de echte tragedie speelt zich af in de twee-onder-een-kapwoning waar de beide gezinnen naast elkaar wonen. In Sirk's panning shots in bijvoorbeeld All that Heaven Allows wordt er vanaf een boom via de kerktoren op een heel stadje ingezoomd en is dat ook precies waar het daarna volgende melodrama zich op richt.
Qua verhaal ontwikkelt Duelles zich steeds meer tot een thriller, en daar komt de vergelijking met Hitchcock om de hoek kijken: Twee buurvrouwen die innig met elkaar verbonden zijn raken elkaar helemaal kwijt in een opeenhoping van dramatische gebeurtenissen die hun gelukkige gezinnetjes volledig onderuit haalt.
Als op een gegeven moment duidelijk is hoe de vork in de steel zit, verliest het drama helaas aan kracht. Het had van mij nog wat langer in het midden mogen blijven liggen of Céline echt een wraakzuchtige moeder is of dat Alice zich alles verbeeldt en hiermee zichzelf helemaal gek maakt. Het einde is klassiek melodramatisch: schijnbaar een happy end, maar je gelooft echt niet meer dat het goed gaat komen met deze beschadigde mensen.
info: https://www.imdb.com/title/tt7377132/
Reacties
Een reactie posten