De Rattenvanger door TG Oostpool
gezien: 8 februari 2020, Stadstheater Arnhem (première)
Sarah Moeremans (regie) en Joachim Robbrecht (script) hebben bij TG Oostpool in de afgelopen jaren een onderzoek gedaan naar sprookjes en legendes en het resultaat was een herijking van een aantal daarvan. De verhalen zijn ooit in de wereld gekomen omdat ze een bepaalde zeggingskracht hadden, misschien wel een waarschuwing inhielden. Maar wat zijn die sprookjes nu nog waard?
Langs de meetlat van Moeremans en Robbrecht blijven de verhalen overeind, maar worden er hedendaagse elementen aan toegevoegd. In Robin Hood, de eerste van de trilogie, kwam activisme aan bod en de tegenstelling tussen arm en rijk. Bambi werd als een professioneel slachtoffer geportretteerd, die - als een Kim Kardashian - zijn rol ten volle uitbuit. En in deze afsluiter worden de rattenvanger, de ouders en de kinderen van Hamelen tegenover elkaar gezet in een rechtbankdrama dat zijn weerga niet kent. Vragen over huidig ouderschap in combinatie met de snelle, drukkende maatschappij. Maar ook over het milieuprobleem waarmee ouders hun kinderen opzadelen. En passant werd ook het onderwijsstelsel nog onder de loep genomen.
Sylvia Poorta speelt de rattenvanger, die hippie-trekjes combineert met een vrije opvoeding van de kinderen. Ze wordt ondersteund door muzikant Wessel Schrik, die letterlijk in haar voetspoor volgt. Hij is de fluitspelende hulp van de rattenvanger, die de kinderen vervoert met zijn muziek. De ouders worden gespeeld door het "vaste" tableau de troupe, met daarin sinds jaar en dag al de briljante Joep van der Geest, Louis van der Waal en ook al enkele voorstellingen Gillis Biesheuvel.
De ouders zijn in de ogen van de rattenvanger de boosdoeners. Hun falen heeft geleid tot de keuze die de kinderen zelf twee jaar eerder hebben gemaakt: terug naar de stad - en dus naar hun ouders - of het bos in, met de rattenvanger. Ze kiezen voor het bos, waar ze intussen een gemeenschap opgebouwd hebben die lieflijke, maar ook heel verontrustende en zelfs dreigende trekjes heeft. Dit werd mooi muzikaal en beeldend gebracht als intermezzo's tussen de rechtbankzittingen door. Ik moest steeds denken aan de instant-film hit Midsommar, die ook zo lieflijk start, en aan de voorstellingen van Alexandra Broeders, waarbij kinderen ook vaak een rol vervullen die vervreemdend en beangstigend is. Vraag is dan ook of de kinderen uit eigen vrije wil handelen of dat ze toch door de rattenvanger geïndoctrineerd zijn.
De ouders vormen eerst een blok, maar raken elkaar steeds meer kwijt in hun eigen en tegenstrijdige belangen.
Last but not least komen de kinderen zelf aan het woord, die hun ouders confronteren met hun verantwoordelijkheden, fouten en onkunde.
Kortom: Een prachtige afsluiter van een tot nadenken stemmende trilogie bij TG Oostpool door Sarah Moeremans en haar schrijvende kompaan Joachim Robbrecht. Heel veel succes bij jullie volgende stappen bij Het Zuidelijk Toneel! Ook daar blijf ik jullie graag volgen.
Sarah Moeremans (regie) en Joachim Robbrecht (script) hebben bij TG Oostpool in de afgelopen jaren een onderzoek gedaan naar sprookjes en legendes en het resultaat was een herijking van een aantal daarvan. De verhalen zijn ooit in de wereld gekomen omdat ze een bepaalde zeggingskracht hadden, misschien wel een waarschuwing inhielden. Maar wat zijn die sprookjes nu nog waard?
Langs de meetlat van Moeremans en Robbrecht blijven de verhalen overeind, maar worden er hedendaagse elementen aan toegevoegd. In Robin Hood, de eerste van de trilogie, kwam activisme aan bod en de tegenstelling tussen arm en rijk. Bambi werd als een professioneel slachtoffer geportretteerd, die - als een Kim Kardashian - zijn rol ten volle uitbuit. En in deze afsluiter worden de rattenvanger, de ouders en de kinderen van Hamelen tegenover elkaar gezet in een rechtbankdrama dat zijn weerga niet kent. Vragen over huidig ouderschap in combinatie met de snelle, drukkende maatschappij. Maar ook over het milieuprobleem waarmee ouders hun kinderen opzadelen. En passant werd ook het onderwijsstelsel nog onder de loep genomen.
Sylvia Poorta speelt de rattenvanger, die hippie-trekjes combineert met een vrije opvoeding van de kinderen. Ze wordt ondersteund door muzikant Wessel Schrik, die letterlijk in haar voetspoor volgt. Hij is de fluitspelende hulp van de rattenvanger, die de kinderen vervoert met zijn muziek. De ouders worden gespeeld door het "vaste" tableau de troupe, met daarin sinds jaar en dag al de briljante Joep van der Geest, Louis van der Waal en ook al enkele voorstellingen Gillis Biesheuvel.
De ouders zijn in de ogen van de rattenvanger de boosdoeners. Hun falen heeft geleid tot de keuze die de kinderen zelf twee jaar eerder hebben gemaakt: terug naar de stad - en dus naar hun ouders - of het bos in, met de rattenvanger. Ze kiezen voor het bos, waar ze intussen een gemeenschap opgebouwd hebben die lieflijke, maar ook heel verontrustende en zelfs dreigende trekjes heeft. Dit werd mooi muzikaal en beeldend gebracht als intermezzo's tussen de rechtbankzittingen door. Ik moest steeds denken aan de instant-film hit Midsommar, die ook zo lieflijk start, en aan de voorstellingen van Alexandra Broeders, waarbij kinderen ook vaak een rol vervullen die vervreemdend en beangstigend is. Vraag is dan ook of de kinderen uit eigen vrije wil handelen of dat ze toch door de rattenvanger geïndoctrineerd zijn.
De ouders vormen eerst een blok, maar raken elkaar steeds meer kwijt in hun eigen en tegenstrijdige belangen.
Last but not least komen de kinderen zelf aan het woord, die hun ouders confronteren met hun verantwoordelijkheden, fouten en onkunde.
Kortom: Een prachtige afsluiter van een tot nadenken stemmende trilogie bij TG Oostpool door Sarah Moeremans en haar schrijvende kompaan Joachim Robbrecht. Heel veel succes bij jullie volgende stappen bij Het Zuidelijk Toneel! Ook daar blijf ik jullie graag volgen.
Reacties
Een reactie posten