Een cultureel eclectische week...

De afgelopen week kreeg ik het cultureel gezien flink om de oren, wat ik eerlijk gezegd nooit heel erg vervelend vind. Van Rusland naar Doesburg en terug, in verschillende podiumkunstvormen. Een overdaad aan indrukken, vandaar een korte impressie per voorstelling:

Beanpole - Kantemir Balagov (2019)
gezien: 23/2, Focus Filmtheater
Wat een heftige film is dit. Gebaseerd op de roman van Svetlana Alexijevitsj "De oorlog heeft geen vrouwengezicht", gaat deze film over de periode na de oorlog en wat dit voor met name de vrouwen in Wit-Rusland betekende. Hoofdpersonen zijn "Beanpole" (bonenstaak), een hele lange bleekwitte dame, die de geestelijke vermogens van een klein kind heeft, ofwel door shockshell ofwel door mentale achterstand. Wel heeft ze een groot hart, maar door haar klunzigheid gebeuren er ernstige ongelukken. Haar vriendin Masja is sadder & wiser uit de oorlog gekomen en probeert haar leven zo goed mogelijk naar haar hand te zetten. Maar dat valt niet mee. Het mooist vond ik misschien wel de verbeelding van de catatonie, waarmee Beanpole uit de oorlog is gekomen. Ze heeft een duidelijke tik en ook via een dreigend muziekje wordt aangekondigd dat Beanpole weer even helemaal "buiten de wereld" is... Vraag is of ze ooit weer echt deel kan gaan nemen aan deze naoorlogse wereld.

25/2 God is een moeder - Toneelgroep Oostpool
gezien: 25/2, Huis Oostpool
Wat te zeggen over deze voorstelling. In elk geval is het geen conventionele voorstelling, maar meer een improviserend vraaggesprek met het publiek, waarin gemijmerd en nagedacht wordt over de rol van moeders ten opzichte  van hun kinderen, religie, homosexualiteit en allerlei andere onderwerpen.
Op het podium stonden Sidar Toksöz, Marcus Azzini en Nazmiye Oral. De regie was van Adelheid Roosen.
Wat mij betreft was het anekdotische spektakel wat te lang, en met de focus teveel op religie en homosexualiteit, waardoor er een gevoel van herhaling ontstond. Er hadden nog veel meer relaties tussen mooie onderwerpen en het moederschap gelegd kunnen worden. Mooi was dat mensen in  het publiek heel open en onbevangen hun eigen ervaringen en gedachten deelden. En natuurlijk was er na de voorstelling voldoende stof om met mijn gezelschap over onze eigen moeders - en andere zaken - door te praten.

Where are we now - Sven Ratzke
gezien: 27/2, Musis Sacrum
Slechts begeleid door de fabuleuze pianist Christian Pabst, speelde Sven Ratzke een aantal Bowie-songs, die nog niet in de voorstelling Starman voorbij waren gekomen. Het waren hele eigen bewerkingen, ofwel muzikaal anders toongezet ofwel door (verrassend) ineens een deels Duitse vertaling te vertolken van Heroes. Was Ratzke in Starman nog echt de verpersonificatie van David Bowie, nu blijft hij meer zichzelf en gooit hij zijn hele hebben en houden (inclusief zijn enorme vocale bereik) in de strijd om zichzelf te verhouden tot Bowie.
En ja, het blijft heel bijzonder dat Ratzke van the master himself de toestemming heeft gekregen om zijn repertoire te vertolken, maar dit wisten we al via Starman. Voor mij dus een beetje teleurstellend dat de "tussenverhalen" bijna allemaal al bekend waren uit voorgaande voorstellingen. Het zou mooi zijn als Ratzke ook hier per voorstelling een gericht verhaal zou brengen, dat past bij datgene waar we naar kijken en niet alleen maar herinneringen ophaalt aan situaties en locaties waar hij ooit geweest is. Niettemin een heel fijne voorstelling, waar ik van heb genoten !

Remmende Voorsprong - Fuad Hassen
gezien: 28/2, Posttheater
Wat is Fuad Hassen gegroeid... de laatste keer dat ik hem zag was nog op mijn "eigen" podium bij Stadstheater De Bond. Intussen is hij bezig aan alweer zijn 3e voorstelling, die goed ontvangen wordt. En terecht !
Geboren in Eritrea, kwam hij als 5-jarige jongen tijdens carnaval aan in Den Bosch, waar hij nu nog steeds woont. Dit carnavals-gegeven verwerkte hij in zijn eerste voorstelling al tot een heel eigen pleidooi voor ruimdenkendheid.
Centrale basis in deze nieuwe voorstelling is dat waar de technologische vooruitgang groeit, de menselijke vooruitgang tot stilstand komt of zelfs achteruit holt. Fuad illustreert dit mooi aan de hand van zijn "carbitch" Lucy. Zij neemt hem allerlei rottige taakjes uit handen, maar dit loopt soms ook uit de hand. Als hij met een aantal vrienden op vakantie gaat, komen ze dan ook in de meest vreemde situaties terecht waarin toch weer menselijke keuzes gemaakt moeten worden.

Rachtime - Beth & Flo
gezien: 29/2, Gasthuiskerk Doesburg
Met onstuitbaar enthousiasme en aanstekelijk jeugdige charme maken pianistes Elsbet Remijn & Claudette Verhulst – samen het pianoduo Beth & Flo – een klassiek concert verrassend en een tikkie theatraal. In Rachtime speelden ze werken van o.a. Rachmaninov, Gershwin en Smetana. De dames zijn zeer begenadigde pianisten, maar weten dit ook heel expressief in te zetten. Zo ontstaan er mooie muzikale verhalen.
Beth & Flo zijn momenteel geselecteerd voor de halve finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival, dus dat kan zomaar 'ns een grote boost aan hun bekendheid geven !