Posts

Midzomernachtsdroom door TG Oostpool, Phion & Introdans

regie: Daria Bukvic gezien: 17 april Stadsschouwburg Nijmegen A dream within a dream... wat zaten er veel lagen in deze voorstelling! De gebundelde krachten tussen de drie grote gezelschappen uit het Oosten levert een sprankelend inclusief en divers sprookje op, met ook een toefje politiek en maatschappijkritiek, dit laatste overgeheveld via het hilarische personage Yordi, uit de ijstijd notabene - toen klimaat blijkbaar ook al een probleem was.  De setting is Athene en het bos daaromheen. Het jaar is 2022, waardoor allerlei hedendaagse kwinkslagen een plek kunnen vinden in deze boute bewerking ! Rollen en genders lopen door elkaar, soms letterlijk door een aantal dubbelrollen, die nooit een probleem vormen voor de voortgang van het komische drama. Grappen over de anderhalve-meter-samenleving zijn slim verweven in de onmogelijkheid van de geliefden om elkaar te naderen, hier niet door het virus wiens naam wij niet noemen, maar door een magische vloek. Een amateurgezelschap met als regi

Fabian oder der Gang vor die Hunde

(2021, regie: Dominik Graf) gezien in: Kulturbrauerei Kino, Berlijn: 7 augustus 2021 / in Nederland vanaf februari 2022 te zien Fabian oder der Gang vor die Hunde is losjes gebaseerd op een - deels autobiografische - roman van Erich Kästner (Fabian, Die Geschichte eines Moralisten, 1931). Kästner werd vooral bekend om zijn kinderboeken, zoals Emil und die Detektive en Das doppelte Lottchen. Geboren in Dresden, is Kästner via een studie in Leipzig naar Berlijn vertrokken en heeft daar van 1927 tot het einde van de 2e Wereldoorlog geleefd. Daarna is hij, tot aan zijn dood in 1974, naar München verhuisd. Het motto van Eric Kästner was "Het verleden moet praten en wij moeten luisteren. Eerder zullen wij en zij geen rust vinden." Dit is heel goed terug te zien in deze film, die speelt in begin jaren '30 in Berlijn. Jakob Fabian is een reclameman, die voor een sigarettenfabrikant werkt. Leuk detail: De hele film door steekt hij de ene na de andere sigaret op. Hij leeft er, same

L'Etang / Regie Gisèle Vienne, spel Adèle Haenel en Ruth Vega Fernandez

gezien: 8 juni 2021, Holland Festival Onwennig, uitgelaten, maar nog een beetje aan banden gelegd. Na maanden van lockdown mogen we eindelijk weer het theater in. Het Holland Festival had de 'eer' als test-event te mogen dienen. Dus na een negatieve coronatest in de testen voor toegang straat togen we naar Amsterdam om de hoofdrolspeelster van Portrait de la jeune fille en feu in levenden lijve te aanschouwen. De voorstelling had al hevig uiteenlopende kritieken gekregen, ik vind dat eigenlijk wel een aanbeveling: hij nodigt dus blijkbaar uit tot heel verschillende blikken. Helaas was het uitje nog niet vergezeld van een vooraf gonzende foyer en een nazit achteraf met misschien een glimp van de actrices. Maar de nazit "onder ons" in een cafeetje nabij was ook prima voor de evaluatie. L'Etang (De vijver) is gebaseerd op een privé toneeltekst die de Zwitserse Robert Walser in 1902 voor zijn zusje geschreven heeft. Het is een heel kort tekstje, waaronder een wereld a

Bloemenduel van Groots en Meeslepend (Steef de Jong & Louis van Beek)

gezien: 10 december 2020, De Groene Engel (Oss) Wat was het een feestje om - na maanden van culturele afsluiting - in een 'echte' theaterzaal te zitten voor een 'echte' theatervoorstelling. Met een exquise gezelschap van 30 mensen (2 x op 1 avond uitverkocht), mochten we kijken en luisteren naar Steef de Jong en Louis van Beek, die samen een operette hadden geschreven voor maar liefst 80 vrouwen: Steef verzorgde de muziek, Louis het libretto. Helaas noopt de huidige tijd - lees: corona - hen ertoe dat zij zelf deze operette moeten uitvoeren. Dit is natuurlijk een vette knipoog, want Groots en Meeslepend is juist bekend van de kleine, intieme operette-voorstellingen met hooguit 3 mensen op het podium. Met de wetenschap van nu ben ik nog blijer dat ik nog van deze voorstelling heb kunnen genieten. Ik kan hier minstens drie van de komende vijf lockdown-weken nog cultureel op teren. De heren hebben een voorstelling met een klassieke operette-opbouw gemaakt: een ouverture, 2

The Shining - 40 jaar na dato

 gezien: 6/12/2020 in Focus Filmtheater Wat was het een feestelijk weerzien met The Shining van Stanley Kubrick. Natuurlijk heb ik 'm al vaker gezien, maar om de "waanzinnige kop" van Jack Nicholson megagroot in zaal 1 van Focus weer te zien is op zich al een feestje. En de film is nu ook nog 'ns in een extra-lange jubileumversie uitgebracht. Niet te geloven dat deze film in 1980 gemaakt is en alweer 40 jaar oud is! De film werd ingeleid door Kevin Toma. Hij hield zich duidelijk in om niet al te veel te verklappen voor de paar mensen in de zaal die de film nog niet eerder hadden gezien. Maar ook ik heb weer een paar leuke weetjes erbij opgedaan: dat Kubrick zelf de blaadjes volgetypt heeft op de typemachine, dat Shelley Duval bijna en soms echt instortte tijdens de opnames. En dat de opnames op verschillende locaties zijn gemaakt, waarvan de schoonheidscontinuiteitsfoutjes inderdaad in de film terug te zien zijn. Ook leuk: een aantal mensen heeft de film tegelijkertij

Duelles van Olivier Masset-Depasse (2018)

gezien: 31/7 in Focus Gebaseerd op de roman ‘Derrière la haine’ van de thriller-auteur Barbara Abel uit 2012 heeft de Waalse regisseur Olivier Masset-Depasse een interessante kruising tussen een metaforisch melodrama en een psychothriller gemaakt. De aankleding van de film is met recht "voluptueus": het decor is zorgvuldig samengesteld en ademt helemaal de sfeer van een bourgeois buitenwijk uit de vroege jaren '60. De auto's zijn prachtig en de kleding is minstens net zo verzorgd. Het moet een feest zijn geweest om dit allemaal samen te stellen, het is in elk geval een feest om naar te kijken! Alle personages dragen hun omgeving en kleding alsof ze nooit anders gewend zijn geweest. Ik snap waarom de vergelijking met Douglas Sirk getrokken wordt, de melodrama-regisseur waarop ik - intussen ook alweer zo'n 28 jaar geleden - heb mogen afstuderen zou zo de set op hebben kunnen lopen. Daarnaast wordt er gerefereerd aan Hitchcock. Veel spanning die vaak op een onverw

The Souvenir - Joanne Hogg

gezien: 4 juli 2020, Focus Ze komen niet zo vaak langs, de films waar je 'flabbergasted' uitkomt. Ik was niet de enige. Na de film was er een flink rumoer in de gangen van Focus. Mensen toonden emoties, variërend van verward tot boos. Ikzelf wist ook niet goed wat te vinden van de meanderende film over een relatie tussen een filmstudente en een iets oudere "fat" in het Londen van begin jaren '80. De film is hoog-autobiografisch. Dat maakt het ook lastig om de film toch als een fictief vertelsel te zien. Ik had steeds het gevoel dat we naar de letterlijke situaties en dialogen zaten te kijken en luisteren die regisseuse Joanne Hogg destijds zelf ervaren heeft. Een verfilmd dagboek als het ware. Voor mij bleef dat tot het einde wat het lastig maakte om de film als serieuze fictie te bekijken. Ik had wat meer afstand van de personages en hun tragische relatie prettiger gevonden, zodat er ook voor mij als kijker herkenbare en invoelbare momenten zouden zijn gewees